Jak wspomniałem, strona mająca izolaka powinna dążyć do rozstrzygnięcia partii co najmniej w grze środkowej. Wieloletni mistrz świata Michaił Botwinnik należał chyba do największych wirtuozów w rozgrywaniu tego typu pozycji. Poniższy przykład zalicza się już do klasyki.
Partia 1
Gambit hetmański [D60]
1.c4 e6 2.Sf3 d5 3.d4 Sf6 4.Sc3 Ge7 5.Gg5 0-0 6.e3 Sbd7 7.Gd3 c5 8.0-0 cxd4 9.exd4 dxc4 10.Gxc4
Powstała typowa pozycja z izolowanym pionkiem d4 w centrum.
10...Sb6
Czarne biorą pod kontrolę punkt d5 i tym samym dążą do blokady izolaka. Według Botwinnika silniejsze było
10...a6,
aby sprowokować po
11.a4
osłabienie pola b4.
11.Gb3
Gd7
12.Hd3
Można grać też od razu
12.Se5!?
12...Sbd5?
Zgodnie z zasadą gry przeciwko izolakowi czarne powinny teraz wybrać
12...Sfd5!
aby wymianami uprościć pozycję. Błąd czarnych ułatwi białym elastyczną mobilizację figur do ataku na skrzydle królewskim.
13.Se5
Skoczek zajmuje ważną placówkę w centrum.
13...Gc6
14.Wad1
Sb4
Strata czasu. Botwinnik polecał
14...Ha5!?
15.Hh3
Gd5
16.Sxd5
Sbxd5?
Niezrozumienie istoty pozycji. Oczywiście należało odpowiedzieć
16...Sfxd5!
17.f4!
Jedna z metod ataku w tego rodzaju pozycjach. Białe zamierzają otworzyć linię f, aby tym samym wprowadzić do gry wieżę.
17...Wc8
Inne kontynuacje nie były lepsze. Jeśli
17...Se4,
to
18.Sxf7!
Kxf7
(18...Wxf7
19.Hxe6+-)
19.Wde1!
z wygraną białych, a po
17...g6
18.Gh6
We8
19.Ga4
białe zdobywają przewagę materialną.
18.f5
exf5
19.Wxf5
Hd6
Umożliwia przeprowadzenie ładnej kombinacji. Większy opór stawiały czarne grając
19...Wc7,
chociaż wtedy po
20.Wdf1
przewaga pozycyjna białych byłaby wyraźna.
20.Sxf7!
Typowa ofiara skoczka umożliwiająca białym przeprowadzenie rozstrzygającego ataku.
20...Wxf7
Po
20...Kxf7
wygrywa
21.Gxf6!
21.Gxf6
Gxf6
Lub
21...Sxf6
22.Wxf6!
Gxf6
23.Hxc8+
z wygraną.
22.Wxd5
Hc6
23.Wd6!
Ale nie
23.Wc5?
wobec
23...Gxd4+!
23...He8
24.Wd7
1-0